Çocuklarda kaygı bozukluğu için neden olduğuna dair çok fazla çalışma ve de araştırma mevcuttur. Fakat en yaygın sebeplere baktığımızda aslında herkesin bildiği ve önemsiz bulduğu lakin çocuğun yaşantısında büyük bir yere sahip durumlar veya sebepler kaygılı çocuk oluşumuna neden olabilmektedir. Örneğin bir çocuğun ebeveynleri tarafından çok fazla akademik başarıya sahip olmasının istenmesi aslında ebeveynler için çok normal, klasik ve de abartısız bir durum olabilecekken çocuk için bu durum son derece endişe, kaygı ve korku yaratan bir durum olabilmektedir. Çocuk bu talep doğrultusunda üzerinde büyük bir baskı hisseder ve de başarısızlık kaygısı, performans kaygısı gibi durumlarla başa çıkmak zorunda kalabilir. Felaket senaryoları ile kaygısı o çocuğu başarısızlık senaryolarına iter ve kaygılı çocuk sürekli olarak akademik bir kaygı içerisinde mücadele edip durur. 

Bir diğer açıdan bakacak olursak eğer, ailelerin ev içi kavgaları, agresif tutumları çocuğu kaygıya itebilir. “Annem ve babam ayrılır mı?” veya “beni bırakırlar mı?”, “bizi sevmiyor mu?” gibi kaygı ve korku dolu düşünceler kaygılı çocuğun aklına kazınabilir ve çocukta sürekli bir kaygı durumuna neden olabilir. Bu nedenle ebeveyn tutumu çocuğu doğrudan etkilemiyor gibi gözükse de dolaylı yollardan etkileyebilecek olduğundan dolayı hem çocuğa yönelik olarak hem de eşlerin birbirine yönelik açıdan dikkat edilmesi oldukça önemlidir. 

Büyük travmalarda elbette ki doğrudan çocukta kaygı yaratabilir. Şiddetin ev içinde veya eğitim aldığı kurumda var olması, cinsel istismara uğraması veya devamı olarak bunun yaşanması gibi durumlar çocukta sürekli, yoğun ve de kalıcı olma ihtimali olan bir kaygıya neden olabilmektedir. Ebeveyninden veya bakım vereninden uzak kalan çocukta oldukça yoğun bir kaygı yaşayabilir. Güven duygusu burada da zedelenmiş olacaktır. Hayvanlarla ilgili olumsuz deneyimler veya travmalar çocukta kaygı uyandırabilir. O olaydan sonra bir daha o hayvana veya benzer hayvanlara karşı ürkek, korkak ve de temkinli yaklaşacaktır. Bu durum ilerlediğinde sosyal yaşantısı da etkilenecektir. 

Beğenilme kaygısı da özellikle ergenlik çağındaki bireylerde oldukça yaygınlaşmaya başlamıştır. Sosyal medya üzerinde gösterilen beden algısı da özellikle bu durumu ve bu durumun yarattığı kaygıyı tetiklemektedir. Ergenlikte özellikle görselliğine önem verilmesi o yaşlarda ki bireylerin kendileri hakkında olumsuz düşüncelere sahip olmasına neden olabilmektedir. Bu durumda ergen bireylerde beğenilme kaygısına neden olmaktadır. Aidiyet duygusu da çocuk veya ergen bireylerde oldukça önemlidir. Bir gruba ait olabilme, o grupta sevilme, eleştirilmeme, kabullenilme, değer verilme gibi olgular bireyler için önemlidir. Bu konuda kaygı duyan birey de de sosyal fobi dediğimiz sosyal konularla ilgili olan kaygı bozukluğuna da dikkat etmek gerekmektedir. 

Çocuklarda kaygı bozukluğu en çok anaokuluna veya ilk okula başlayacak bir çocuğun ilk zamanlarda evden veya ebeveyninden ayrılmak istememesi halinde görülebilir. Çok sık duyulan ve de tanık olunan bu durumda çocuk annesinden veya evinden ayrılırken fobik bir durum yaşar ve çok fazla kaygılanır. Sanki ebeveynleri onu terk edecekmiş gibi düşünür, bir daha eve dönemeyecek veya yalnız kalacakmış gibi düşünür. Özellikle bu tip durumlarda ailelere, durumun açıkça ve olumlu şekilde anlatılması gerektiğini, okul bittiğinde eve tekrar ailelerinin yanına dönebileceklerini, ailelerin her zaman onları bekleyeceklerini, okulda yeni sevdiği arkadaşları olabileceğini anlatmalıdırlar. 

Okul başlamadan önce çocukların alışmaları açısından ve çocukların okula gitme konusunda kaygılanmamaları açısından okul veya anaokuluna kısa bir gezinti ziyareti de yapılması anlamlı olacaktır. Çocuklarda kaygı bozukluğu özellikle güven duygusunun azalmasından dolayı ortaya çıkmaktadır. Çocuğun bu kısa gezinti ile beraber hem güven duygusu artacak hem de oluşabilme ihtimali olan bir aşırı kaygı sorununun önüne geçebilme şansı doğacaktır.

Ailelerin akademik başarı beklentisi de çocukta ‘artık sevilmeyecek miyim?’ düşüncesine neden olur. Evden ayrılma korkusu da ‘artık güvende değil miyim?’ gibi bir güven sorusuna işaret olur. O sebeple kaygılı çocuğa tedavi desteğinin yanı sıra ebeveynler tarafından bir güven desteği sağlanmalıdır. Kaygılı çocukta güven duygusu azalmışsa bu yeniden ve hissedilebilir şekilde desteklenmelidir. Çok önemli bir diğer neden ise, ailelerden öğrenilen davranışlardır. Ailelerin kaygılı olması çocuğun da gözlemleyerek öğrendiği bir kaygı türüdür. Bir anne sürekli çocuğunun hasta olmasından korktuğu için hijyen konusunda obsesyonlar gösterirse çocuk da bir zaman sonra gittiği yerlerde, tatillerde, restoranlarda benzer kaygılı durumları yaşayacak ve buna yönelik kompulsiyonlar uygulayacaktır.